Фрагмент в есенно тихо
•
Когато ми е тихо,
есенно тихо
и тишините ми палят
уморено цигара,
която винаги
задава въпроси
и задължително дращи
гърлото с отговори,
тогава душата къса
разпятията на срички,
показва, и отрича
всички посоки
на битието и лудостите
и иска за раздаде на ближните
всички парченца от мен...
© Ванко Българионъ Николов©° ®•Ⓥ
Няма коментари:
Публикуване на коментар